آموزش فن بیان و مهارتهای ارتباطی

فن بیان و سخنوری آموزش فن بیان و سخنوری فن بیان قوی اموزش فن بیان و مهارتهای ارتباطی چگونه خوب حرف بزنیم چگونه خوب صحبت کنیم اموزش خوب صحبت کردن هنر گفتگو مهارتهای گفتگو اصول سخنرانی قدرت بیان خوب صحبت کردن

آموزش فن بیان و مهارتهای ارتباطی

آیا می دانید گوش دادن هم ارتباط کلامی است؟

یک شنونده خوب چه ویژگی هایی دارد؟
زندگی انسان از بدو تولد در میان دیگران و در اجتماع آغاز می شود.
نوزاد که به تدریج در میان دیگران زندگی می کند، رفتارهای اجتماعی را یاد می گیرد و با محیط زندگی خود سازگار می شود.
یکی از رفتارهای اجتماعی انسان حرف زدن یا ارتباط کلامی است. «بطور کلی ارتباطCommunication یعنی فرایند انتقال پیام از فرستنده به گیرنده مشروط برآن که محتوای مورد انتقال از فرستنده برگیرنده منتقل شود و بالعکس . برای برقراری رابطه، انتقال دهنده و گیرنده بایدکد یا رمزمشترکی داشته باشند تا معنی اطلاعات موجود درپیام بدون اشتباه تعبیر شود.»۱
  ادامه مطلب را بخوانید
 فن بیان و سخنوری آموزش فن بیان و سخنوری فن بیان قوی اموزش فن بیان و مهارتهای ارتباطی چگونه خوب حرف بزنیم چگونه خوب صحبت کنیم اموزش خوب صحبت کردن هنر گفتگو مهارتهای گفتگو اصول سخنرانی قدرت بیان خوب صحبت کردن

آموزش فن بیان و مهارتهای ارتباطی

این کد یا رمز مشترک در ارتباط کلامی از جنس کلام یا زبان مشترک است ; که خود همواره با رمزها و کدهای غیر کلامی مثل حرکات و حالتهای بدن , چهره و دست و ... همراه است ( زبان بدن ) . این رفتارهای غیر کلامی به شکلی تفکیک ناپذیر بخش کلامی شنونده را تحت تاثیر خود قرار می دهد .
 
با توجه به تعریف ارتباط، هر ارتباطی دو سو دارد: یکی فرستنده و دیگری گیرنده (فعلاً به پیام و کانا انتقال آن کاری نداریم.)
 
در ارتباط کلامی فرستنده همان گوینده است و گیرنده همان شنونده .
 
بنابراین می بینید که نقش شنونده کم از گوینده نیست و هر دو نقشی برابر در انتقال پیام یا در ارتباط کلامی دارند.
 
پس گوش دادن هم بخشی از ارتباط کلامی است.
 
حالا به این پرسش پاسخ دهید: یک شنونده خوب چه ویژگی هایی دارد؟
 
شنونده ی خوب یا فعال نقش خود را در ارتباط کلامی می داند و آن را دست کم نمی گیرد. برای مثال وقتی کسی حرف می زند، شنونده ی خوب مراقب است که
 
حواسش پرت نشود. برای این کار سعی می کند هرچند لحظه یک بار حرف های شنونده را در ذهن خود خلاصه کند و مهم ترین بخش آن را به خاطر بسپارد.
 
-مراقب زبان بدن یا پیام های غیرکلامی خود است . برای این کار سعی می کند به حالت های خود تسلط داشته باشد. گاه گاه با یک حرکت سر یا دست یا تغییرحالت در چهره نشان دهد که دارد به حرف گوینده توجه می کند. گاه با بیان کلمه های کوچک و اصوات لازم گوینده را تشویق می کند که به حرفش ادامه دهد.
-به ارتباط از طریق چشم اهمیت می دهد و به چشم های طرف مقابل نگاه می کند.
-وسط حرف گوینده نمی آید و کلامش را قطع نمی کند.
-بی حوصلگی و بی تابی نمی کند و نشان نمی دهد که باقی حرف را می داند.
-سعی نمی کند پیش داوری و قضاوت کند یا گوینده را محکوم کند.
-به فکر دفاع از خود نیست و تلاش نمی کند عقاید خود را به دیگری بقبولاند.
-برای پاسخ به پرسش ها عجله نمی کند و فرصت می دهد طرف مقابل فکر کند.
-سعی می کند احساسات گوینده را درک کند و برای این کار بد نیست خودش را به جای او بگذارد.
-در مواقع لزوم احساس طرف مقابل را در قالب کلمه های خودش (شنونده) بازگو می کند.
-اطلاعات خود را به رخ طرف مقابل نمی کشد.
-سعی می کند پیا م های غیرکلامی گوینده را درک کند.
-گوینده را سوال پیچ نمی کند.
 
البته باید توجه داشته باشیم همه ی این سفارش ها برای موقعی است که کسی بخواهد شنونده ی فعالی باشد. مسلماً ما همیشه فرصت نداریم یا به دلایل دیگر اصلاً مایل نیستیم شنونده ی فعالی باشیم در آن صورت باید به فکر تکنیک هایی برای پایان دادن به گفتگو باشیم.
 
مریم احمدی
 
موسسه مادران امروز